Alemlerin Rabbi olan Allah’a hamd olsun.
Salat-ı selam olsun Muhammed Mustafa’nın feyizlere açık ruhuna.
Tertemiz Ehli Beyte selam olsun.

Bir hikaye ile başlayayım sözlerime, Sevgi ile.

Geçen bir kul var Allah aşığı, Çıkmış gitmiş çöllere Peygamberimizi aramaya.
Az gitmiş uz gitmiş çöllerde, tepeleri, vahaları aşmış.
Bir tepeye varmış, bakmış sarıklı, entarili birisi çöl tepelerinde tırmanıyor. O da kendi gibi yollara düşmüş.
Koşmuş yetişmiş arkasından.

Selamun aleyküm, Aleyküm selam.

Nereden gelir, nere gidersin ey yolcu diye sormuş adama.

Adam cevap vermiş; Peygamberimizi ararım.

Bizim kul çok sevinmiş; bende Peygamberimizi ararım yaren olalım bir birimize.
Bu iki kafadar çölde dolaşmışlar dolaşmışlar, Peygamberimizi bir türlü bulamamışlar.

Derken Devesi gelmiş o mübarek Peygamberin, bu iki kafadar, devesi gelirse kendi de gelir Peygamberimizin diye beklemeye başlamış.

Deve çökmüş kumlar üzerine, bizimkilerde çökmüş, beklemişler gün solana kadar.

Derken Deve kalkıp yürümüş bunlarda yürümüş Devenin peşinde, bir vahanın oraya gelmişler.
Suyun kenarında hurma ağaçları dibinde, Ak saçlı, ak sakallı bir başka kul namaz kılarmış.
Namazını bitirmiş, bu iki yolcuya selam verip, hal hatır sormuş.

Nerden gelir, nereye gidersiniz?

Bizim iki kafadar Peygamber efendimizi aradıklarını söylemiş.

Ulu kişi cevap vermiş, şöyle demiş. ”Siz O’nu aramayın, O sizi vakti gelince bulur”

Kimmiş bu yabancı kişi, söylenene göre ”Şems i tebrizi”

Böyle bir kişinin sözünü dinlememek olmaz, bizim iki kafadar helalleşip evlerine dönmüş.

İnayetten, benlikten Allah’a sığınırım ey kurak çölde bulduğum dostum. Çölde bir su damlası ne kadar kıymetli var bunu sen düşün.

Bizi; Şems i tebrizi tanıştırdı her iki alemde.

(Bu iki kişi, zahirde de birlikte kalamamıştır. Şems ve Mevlana gibi)

Ey benim kurak çölde bulduğum yarenim, Batında ayrılıp, zahirde kavuştuğum. Gel bu yolda bir daha ayrılmayalım.

Fırında aynı, fırıncıda… Senide pişirir benide. Bu çölde damlalar yalnız kalır da kuraklık yakar yok eder, damlalar birikintiye, birikinti deryaya yürür.

Deniz ol derler.

Sorarsan sen kimsin diye; “Ben Allah’a aşık, Muhammed Mustafa sav. yolunda gidenim, Kuran-ı Kerim’i Rehber edinmiş aciz bir Kulum.”

Allah yolunda; Cennet ve Cehennemden vazgeçenim.

”La İlahe İllallah” ile kalbini yakan, Nefsini bilip Rabbine dönenim.

Kah akarım sular gibi, Kah yanarım ateş gibi. Gece olur Göğe asılırım, Gündüz olur Dünya alemine dönerim.

Ey kızgın çölde bulduğum Su damlası, bu damlada Hayy gizli, Hayy olmadan, Toprak hayat bulmazdı bilesin. Toprak olmadan da Damla görünmezdi.

Gel bu yolda beraber yürüyelim ey çorak çölde bulduğum Su damlası.

Vav da yaşayan şu garibe bir Be çöker bilesin. Nun karışır içime, Hak der susarım.

Laf olanları Söz sanıp kanma, Deli’dir konuşur Veli sanma…

Hatem-i Veli

Bismillah.

“Elif, Lam, Ra. İşte bunlar, o hikmetli kitabın ayetleridir.” YÛNUS Suresi 1. Ayet

Enaniyetten, Benlikten Allah’a sığınırım.

Kuran-ı Kerim; İsmi ”Okumak, anlamak, öğrenmek” anlamında bir manaya gelen Allah Kelamının ciltlenmiş şeklidir.

”Elif, Lam Ra.”

Hangi dildir? Manası nedir? Kaynağı nedir?

Ve devamı …

Hangi ” O Hikmetli kitabın ayetleridir” ?

Yukarıda ciltlenmiş, Kuran-ı Kerim’in mi? Oku diyen! Hangi kitabın?

“Elif, Lam, Ra.”

Asıl olan Kuran Allah’ın Kelamıdır. Ve tek bir Dili vardır.

Kelamın, yani Ayetlerin kaynağı Tek olan Allah’tır.

Vahiy Allahça inmiştir ve

İsa Peygamberde ”Süryanice”
Musa Peygamberde ”İbranice”
Muhammed Mustafa s.a.v. de”Arapça” olarak, Zahir’de hayat bulmuş, duyulmuş ve görülmüştür.

Bunu her Kul bilir ama her Kul idrak edemez.

Sese, söze gerek yoktur bu dilde, zaman ve mekan’da önemli değildir. O Dil’de Kelam’lar dökülürde o an anlar Kelamın döküldüğü defter.

Satır satır yazılır; Muhammed Mustafa s.a.v. in, hiç bir zaman silinmeyecek gönül defterine.

Oradan Ses bulur,sözcüklere, yazıya dökülür. Oradan Arabça olur, Hz. Musa’da İbranice olur.

Peki ”o Hikmetli kitap” nedir?

Muhammed Mustafa s.a.v. dir.

Kaynağı ve Sahibi Allah olan.

Allah İlk Kelamı ile, İlk Yazıyı, Sessiz sözsüz, Allah’ça dilinde, Muhammed Mustafa s.a.v. in, özüne yazmıştır.

Oradan Zahire görünmüştür.

Bu yüzdendir ki;

Kuran’ı Kerimi okumak!

”Peygamberimizi, Gelmiş geçmiş Peygamberlerimizi daha’da Ötesi Allah’ın sessiz , sözsüz, vakit ve mekansız Kelamı’nı okumak, Anlamak, öğrenmek ve uygulamaktır.”

Hangi dilde okursanız okuyun Bunu asla değiştiremezsiniz. O zahiri Diller ile okununca ne anlamını, nede anlatmak istediklerini yitirir.

O her Kul’a, Her İnana, her Okuyana Anlatmak istediğini Anlatır.

Yeter ki Allah ”Ol” desin.

Kulluk bilip okuyanlar, öğrenenler, anlayıp uygulayanlar ise; Güzellik bulur, Baki olur, Zamansızlığı bilir, Mekansızlık ta gezer.

Yıldız olur Karanlıkta parlar.

“Laf olanları Söz sanıp aldanma, Deli’dir konuşur Veli Sanma”

Hatem-i Veli