Korkaktım, ürkektim

Suskundum, görmezdim, duymazdım

Kalbimde bir ışık vardı

Sızlardı yakardı ah etmezdim.

Bir nefes girdi bedenime.

Sen can dedin, ben ise Canan

Sen; O dedin, ben Mevla

Nefes bana dil verdi!

Renk verdi, ton verdi.

Dedi ”Oku”.

Okudum, okudum da anlamadım

Okudum, okudum da pişemedim.

Hamdım, anlamazdım, bilmezdim.

Dilim konuşurdu da, Sevgili derdi. Aşk derdi.

Bilmezdim Sevgilide Mevla, Aşk da Mevla.

Hamdım, anlamazdım, bilmezdim.

Sustum.

Uzaklaştım, ben benden geçtim.

Ben bende, O olana kadar.

Yangınlar harlanana kadar, dumanlar tütene kadar.

Kalbim, leşim çürüyene kadar.

Küllerimden ben değil de Onla doğana kadar.

Güller görürüm içimde, amber kokuları gelir.

Gülüşlerle yendim korkularımı.

Senin ışığınla aştım karanlığı.

Hamdım, anlamazdım, bilmezdim.

Yolunu bilmezdim, izini görmezdim.

Okudum, sordum.

Kimi zaman yandım, kimi zaman dondum.

Ben benden geçtim.

Bir Sen oldum.

Sen sordun “Ben sizin Rabbiniz değil miyim?”

Ben söyledim ”Kâlû-belâ” .

Hamdım, anlamazdım, bilmezdim.

Kimseler yoktu, yalnızdım, yoktum.

Sen vardın. ”Ol” dedin. Oldum.

 Hamdım, anlamazdım, bilmezdim.

Ayaklarım takılırdı düşerdim

Türlü olaylar gelirdi başıma anlamazdım.

”İmtihan” dedin.

Belâ; dedim.

Hamdım, anlamazdım, bilmezdim.

Hatem-i Veli